Απο τόπο σε τόπο

Όπως είδαμε και πιο πριν, πηγαίνουμε σε έναν προορισμό με τους εξής τρόπους:

α) έχουμε τη σωστή διεύθυνση, από κάποιον/κάπου

β) βρίσκουμε τη σωστή διεύθυνση μέσω πύλης

γ) κάνουμε αναζήτηση για να βρούμε τη διεύθυνση.

Υπάρχει βέβαια και ένας τέταρτος τρόπος: να βρούμε τη διεύθυνση κατά τύχη – αλλά αυτό δεν θεωρείται μέθοδος.

Αν λοιπόν έχουμε τη διεύθυνση έχει καλώς. Την πληκτρολογούμε στο σχετικό παράθυρο, πατάμε το κουμπί Μετάβαση και φθάσαμε.

Αν δεν την έχουμε, μπορούμε πάντα να ψάξουμε σε μια πύλη, όπως θα ψάχναμε για κάποιο κατάστημα και σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Εγώ, για παράδειγμα, θέλησα να δω αν μπορώ να βρώ αεροπορικά εισητήρια και δοκίμασα την τύχη μου σε μια τρίτη ελληνική πύλη, την www.in.gr

Στην αρχή, μου φάνηκε σαν να έβλεπα μία εφημερίδα, μόνο που οι διαφημίσεις της ήταν ζωντανές σαν βιντεοκλίπ και πολλές από τις λέξεις του κειμένου είχαν έντονο χρώμα.

Όπως μου εξήγησε ο φίλος μου, αυτή ήταν η τυπική δομή ενός δικτυακού τόπου που παρέχει συσσωρευμένη ενημέρωση: Ό,τι ήταν ιδιαίτερα τονισμένο στην οθόνη χρησίμευε σαν πόρτα για να περάσεις σε άλλη ιστοσελίδα.

Πατάς δηλαδή σε ένα «διαφημιστικό παραθυράκι» και αμέσως βρίσκεσαι στον δικτυακό τόπο εκείνου που διαφημίζεται.

Ή, πατάς σε μια λέξη με τονισμένα γράμματα που λέει, π.χ., Αθλητισμός και σου ανοίγεται μια νέα ιστοσελίδα με κατάλογο δικτυακών τόπων που ασχολούνται με αθλητικά θέματα.

Αυτή είναι στην ουσία η όλη μαγεία του Internet: Το κείμενο που βλέπουμε δεν είναι απαραίτητα «σκέτα γράμματα», αλλά μπορεί να κρύβει μέσα του παραπομπή για… αλλού. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με τις εικόνες.

Πώς σιγουρευόμαστε όμως για το ποιο από αυτά είναι «κοιμισμένο» και ποιο «ξύπνιο»; Κουνώντας το βελάκι του ποντικού μας από πάνω τους, όποτε αυτό συναντάει τέτοιο «υπερκείμενο» (hypertext στα Αγγλικά) το μεν κείμενο αλλάζει χρώμα, το δε βελάκι μεταμορφώνεται σε ένα χέρι με τον δείκτη προς τα επάνω.

Ακολουθώντας λοιπόν τέτοιες παραπομπές, πήγα από τον κεντρικό «Κατάλογο του Ελληνικού Internet» στην κατηγορία ,«Υπηρεσίες Τουρισμού on line» και από εκεί έφθασα να διαλέξω κάποιο πρακτορείο που υποσχόταν αναζήτηση πτήσεων on line (μέσω Διαδικτύου δηλαδή).

 

Στο κεντρικό τμήμα της σελίδας βρίσκονταν κουτάκια που περίμεναν τη συμπλήρωσή τους – τυπικά για τέτοιου είδους επικοινωνία.

Συμπλήρωσα το πού και πότε ήθελα να πάω (στα Αγγλικά πλέον, καθότι το σύστημα κρατήσεων είναι διεθνές) και…

ώ του θαύματος, το σύστημα έψαξε και μου βρήκε τις συμφερότερες πτήσεις για τις ημερομηνίες που ήθελα

– από τις αεροπορικές εταιρίες με τις οπoίες ήταν συμβεβλημένο, υποθέτω.

Κρατήθηκα και δεν προχώρησα σε κράτηση, όχι γιατί η τιμή δεν ήταν καλή ή δεν θα μπορούσα να ψάξω κι αλλού, αλλά γιατί η Ελένη δίπλα μου έψαχνε ήδη για… ξενοδοχείο (τα πράγμα κινδύνευε να γίνει τελεσίδικο).

«Κοίταξε» μου είπε, «τι λες γι αυτό;»

 

«Δες στο χάρτη πόσο κοντά στο αεροδρόμιο είναι………»

«Ας μη βιαστούμε» της απάντησα. «Να σιγουρευτούμε πρώτα για το πού θα πάμε».

«Παιδιά, τι θα λέγατε για Άμστερνταμ με μια δόση Ρέμπραντ;» πέταξε σωτήρια ο φίλος μου.

Από τον δικό του υπολογιστή είχε ζητήσει να δει τα αξιοθέατα του Άμστερνταμ.

Είχε μάλιστα ήδη μπει στο Rijk Museum και μας έδειχνε περήφανος τη «Νυχτερινή περίπολο» του ζωγράφου.

Πριν δείξω ότι εμβαθύνω πασιχαρής στο εξαίρετο μάθημα που έδινε το μουσείο για τη μοναδικότητα του πίνακα, η Μαρία μάς έριξε το γάντι: «Εστω, Άμστερνταμ, αλλά με Βαν Γκόγκ!»

Είχε ήδη βρεί το Van Gogh Museum…«Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω πολλά απ’ την τεχνοτροπία του..» ψέλλισα απελπισμένος.

«Κανένα πρόβλημα» αντέκρουσε ενθουσιασμένη. «Κοίταξε εδώ, μας αφήνει να τριγυρίσουμε μέσα στο μουσείο σα να είμαστε εκεί. Θα προετοιμαστείς λοιπόν έγκαιρα!»

Πάτησε ένα κουμπί και εμφανίστηκε εμπρός μας μία μακέτα του χώρου. Έπειτα, με άλλα δύο πατήματα, δήλωσε ότι δέχεται να εγκαταστήσει στον υπολογιστή της ένα προγραμματάκι εικονικής πραγματικότητας και… σε δύο λεπτά είμασταν εκεί.

Η περιήγηση ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή. Τριγυρνούσες κατά βούληση στο χώρο, σταματούσες όπου ήθελες, έβλεπες λεπτομέρειες και περιγραφές του κάθε πίνακα… τι να πώ… έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Ακολουθώντας μάλιστα τη συμβουλή της Μαρίας, πάτησα το κουμπί της εκτύπωσης και πήρα σε χαρτί τις ιστοσελίδες του μουσείου που με ενδιέφεραν, για κατοπινή μελέτη.

«Αν θέλεις μπορείς να δεις το μουσείο και με παρέα» σημείωσε ο φίλος μου. Και με το πάτημα άλλων δυό κουμπιών διάλεξε γκρουπ επισκεπτών και μπήκε στο μουσείο έτοιμος να συζητήσει τα όσα έβλεπε, με όποια αδελφή ψυχή ένοιωθε να πάλλεται από τα ίδια αισθήματα!

«Παραγωγική δυνατότητα, ενδεχομένως» του είπα «αλλά τι σημαίνει αυτή η επιλογή πάνω δεξιά;» Πήρα αμέσως την απάντηση: Παίρνεις φωτογραφία και στέλνεις